Niels Högel i zadufany w sobie palec wskazujący

Ale powinno to dotyczyć tylko samotnego sprawcy. Jeśli klasa polityczna przeprowadza radykalny program zabijania swoich podwładnych, nie należy nabierać podejrzeń. Wtedy dziennikarskie ramię klasy staje przed nią opiekuńczo i znajduje wszelkiego rodzaju uzasadnienia: „śmiertelna epidemia, umieranie osób starszych, przeciążone zainteresowanienerwowy oddziałów opieki” i tak dalej.

Annette Ramelsberger: (południowo-niemiecki 18.02.22)

"Doświadczeni starsi lekarze woleliby grać głupich niż przyznawać się do odrobiny odpowiedzialności. Oczywiście nikt nie ufa swoim kolegom, że będą seryjnie mordować pacjentów. W końcu jesteś w szpitalu, a nie w kryminale. Ale czy nie trzeba nadstawiać uszu, gdy wśród kolegów krążą plotki o „żniwiarzu” Högel, kiedy zużycie leków nasercowych wzrasta o 700 procent, kiedy śmiertelność na oddziale gwałtownie rośnie? Gdzie nic nie zmienia się w zamiar? Bo nie musisz chcieć, żeby morderstwa były winne. Wystarczy je zaakceptować: żeby nie ryzykować kłopotów i nie zaszkodzić reputacji kliniki. Każdy, kto czyni to miernikiem swoich działań, naraża życie pacjentów na ryzyko. Nazywa się to zamiarem warunkowym i podlega karze.

Nie tylko personel kliniki do dziś nie bierze na siebie żadnej odpowiedzialności. Prokuratorom, którzy przeciągnęli postępowanie i pozostawili walkę o wyjaśnienia krewnym ofiar, nie postawiono zarzutów”.

Tak, musisz uważać!

Ale powinno to dotyczyć tylko pojedynczego sprawcy. Kiedy klasa polityczna realizuje radykalny program zabijania swoich podwładnych, nie należy nabierać podejrzeń. Wtedy dziennikarskie ramię klasy ochrania ją i znajduje wszelkiego rodzaju uzasadnienia: „śmiertelna epidemia, umieranie osób starszych, przeciążone oddziały intensywnej terapii” itp.

Z zimną krwią ukrywają wiele ofiar śmiertelnych spowodowanych zastrzykami, opróżnianiem domów starców, permanentnym zamykaniem szpitali, milionami ciężko niepełnosprawnych, serią śmierci wśród sportowców i zastrzykami śmierci.

I żeby to nie stało się zbyt rzucające się w oczy, zdenerwowali się pojedynczym sprawcą, po prostu nie chcą, aby stało się oczywiste, jak zaniedbana jest opieka nad osobami starszymi i chorymi. Wyróżnia się skorumpowanego menedżera banku, ale skorumpowanego systemu (Cum-Ex) nie wolno ruszać. Czasami wychodzi na jaw przepływ pieniędzy do polityka, ale jest to wtedy zgłaszane jako wyjątek.

A miliony, które B. Gates zapłacił „Spiegelowi” i „Süddeutsche” są starannie ukrywane. Kto ma dość pieniędzy, nazywa się wtedy filantropem lub jest dobrym funkcjonariuszem jak kanclerz, a korupcja jest hojnie zamiatana pod dywan.

A prasa uważa, że ​​może moralnie wyolbrzymiać, oskarżając jedno masowe morderstwo i usprawiedliwiając znacznie większe. Nazywają wszystkich ludzi antysemitami, wygłaszają obłudne przemówienia w dni pamięci i uważają, że jest to sposób na ukrycie własnego rasizmu.

Potępiają faszyzm w innych krajach, aby móc go egzekwować we własnym kraju z mniejszymi zakłóceniami.