Liczenie kandydata Schulza i ostatniego składu SPD

Kiedy stało się jasne, że Gabriel przegra z Merkel, wysłał w ostatniej chwili Martina Schulza. Powinien pokonać klęskę, a potem wrócić w tle. W żadnym wypadku nie powinien jednak zostać kanclerzem przy pomocy lewicy.

W każdym razie Gabriel zastrzegł, że biuro ministra spraw zagranicznych będzie dla niego zarezerwowane. Wiedział, że jego prawicowe stanowiska będą wspierane przez media. Telewizja i media drukowane prześcigały się w chwale swojej pracy za reputację Niemiec i katapultowały go w sondażach opinii publicznej. Pod żadnym pozorem Gabriel nie chciał podporządkować się liderowi partii, Schulzowi.

Jednak po przegranych wyborach Schulz czuł, że jego doświadczenie w Brukseli sprawiło, że mógłby się równać z europejskimi celebrytami politycznymi i urząd ministra spraw zagranicznych odpowiadałby jego skłonnościom. Baza SPD potrzebowała lidera partii, który honorowałby zasłużonych towarzyszy na uroczystościach, rozdawał odznaki honorowe i pieścił duszę partii, ale przede wszystkim lider partii powinien obserwować członków rządu, aby nie odpłynęły obawy socjaldemokratyczne. W tej sytuacji Gabriel i pozostali konkurenci w kierownictwie partii widzieli dobrą okazję do pozbycia się Schulza. Media pilnie poparły zarzut, że Schulz złamał obietnicę, że nie wejdzie do rządu. Teraz lewy Nahles i prawy Scholz mogą połączyć siły, objąć prowadzenie i jednocześnie zabić Gabriela i Schulza. W każdym razie Maas, z posturą prymana, nie rozwinąłby niebezpiecznej przeciwwagi. (Zrobił też bardzo dobrze ingracjację klice Netanjahu).

Schulz talent polityczny sam nie wystarczyło: Networking w berlińskiej scenie politycznej, a zwłaszcza lekkomyślność byłby absolutnie dodatkowo wymagane, aby uzyskać szansę wykazania się jako lider partii.

Więc SPD wysyła ostatni kontyngent do wyścigu i czeka na lepsze czasy. Bezradna dyskusja na temat ustaw socjalnych Schrödera pokazuje, że SPD nadal nie chce wyznać swojej klienteli i nadal szuka zbawienia w zamożnej klasie średniej.