Putin, Schröder, Gabriel i Erdogan

Czy należą one do rzędu?

Putin gra w innej lidze i podczas swojego panowania zapewnił sobie wystarczające benefity, aby po rezygnacji nie zostać lobbystą takim jak Schröder. Jego praca dla nowej rosyjskiej wyższej klasy średniej już się opłaciła. Talent aktorski Schrödera nie wystarczał na dwie pełne kadencje. Nie można było dłużej przeoczyć wzmożonego wyzysku klasy niższej przy pomocy praw socjalnych, mimo że socjaldemokratyczne opakowanie („Żądanie i promowanie”) zostało zużyte. Ale potem Brioni-Schröder śpiewał kolędy na Kremlu z nieskazitelnym demokratą i dziećmi jednej z jego żon. Kto powiedziałby, że to cynizm?

Teraz Gabriel próbuje załatwić swoją broń w Deutschland AG. Bundeswehra w Afryce i Azji, obrona Niemiec w Hindukuszu, wszystko to, co najlepsze w tradycji socjaldemokratycznej. Gabriel podjął ostatnią próbę uratowania swojego urzędu z aktywną pomocą Schrödera dzięki umowie z Yücel: niemieckie czołgi przeciwko syryjskim Kurdom i ciche brawa dla polityki podboju Erdogana. Niemieckie media są zaangażowane w tę transakcję, o ile Gabriel zna prasę i telewizję. (Erdogan odłożył już wystarczająco dużo na wypadek, gdyby miał zostać obalony.)

A teraz Habermas widzi, że rola przywódcza Niemiec jest zagrożona i prowadzi kampanię, aby Gabriel pozostał na stanowisku. Jaka musi być filozofia, która prowadzi do takich rezultatów? Ale już w 1968 roku Habermas nie chciał uznać nowej ery i wyraźnie zatwierdził pozbawienie klasy niższej przez prawa Schrödera. Klasa polityczna odpowiednio go pochwaliła. W 1933 roku niejaki Martin Heidegger walczył o chwałę nowych początków i otrzymał różne odznaczenia.