Nie można tłumić protestów środowiskowych

Partie głównego nurtu zostały zaskoczone protestami. Kontrola opinii głównych mediów i strategia dywersji przemysłu rozrywkowego zawiodły. Najbardziej zaawansowani spośród młodych ludzi sformułowali ukryty dyskomfort i za pomocą tzw. Mediów społecznościowych potrafili szerzyć nastroje protestu na cały zachodni świat. Do tej pory negacjoniści zmian klimatycznych znajdowali się tylko wśród amerykańskich republikanów i skrajnej prawicy AfD, zaskoczona reakcja ugruntowanych ugrupowań ujawnia, że ​​kwestia zmian klimatu jest wyjątkowo nieprzyjemna dla klasy politycznej. Stara się zepchnąć tę kwestię, zaśmiecanie mórz i zatruwanie powietrza do granic możliwości i, jeśli to możliwe, pozostawić ją UE. Zgodnie z hasłem „Stop the thief” nawiązuje się do Chin i Indii.

Jakby dobrobyt i nieszczęście ludności zależały od zwrotu przedsiębiorstw energetycznych. Każdy, kto słyszał energię protestów przeciwko wylesianiu lasu Hambach, nie lekceważy trwałości protestów.

To było głupie, jak przywódca FDP na kongresie partii odrzucił protesty z arogancką uwagą, że uczniowie powinni zostawić ochronę klimatu ekspertom. I z hasłem, że FDP ma wiele pomysłów, ale nic nie powinno się zmienić i wszystko ma pozostać, oni również przenieśli się do europejskiej kampanii wyborczej. Grożą biedniejszym ludziom, że muszą kupować nowe samochody, jeśli poważnie podchodzą do zmian klimatu. Na razie jednak nie chcą iść tak daleko, to jest neoliberalna linia, która już zawiodła Westerwelle, a także głębszy powód, dla którego negocjacje koalicyjne dotyczące utworzenia rządu dla FDP zawiodły. Wraz z kryzysem finansowym i gospodarczym 2009 neoliberalizm przeszedł swój szczyt i jest coraz bardziej krytycznie postrzegany

CDU nie zrobił dużo lepiej w odpowiedzi na protesty studentów i chciał oczernić ich jako wagary. To sprawiło, że impreza wyglądała całkiem bezradnie. Twój czas jako partii rządzącej prawdopodobnie skończyłby się dawno temu, gdyby konkurenci nie utrzymywali się na podobnym niskim poziomie. Jeśli partia nie ma nic więcej do zaoferowania niż dowcipy toaletowe i podniszczeni menedżerowie funduszy hedgingowych, prawdopodobnie następna cios i kłucie przy następnej formacji rządu.

Pani Nahles sprytnie roztrzaskała swoich weteranów, by uciszyć protesty, tak że SPD wyszło dość nieuszkodzone. Rozpraszając, pozwoliła wyrazić przewodniczącemu stowarzyszenia Juso, co sprawiło, że Habeck odniósł wielki sukces. Wir medialny dobrze oderwał się od naglących problemów, a Scholz w pośpiechu oświadczył, że wszystko nie jest traktowane tak poważnie. Ale potencjalni wyborcy SPD już to wiedzieli.

Zieloni powiedzieli, że nadszedł ich czas: w końcu, jako nagroda za marginalizację wszystkich lewicowców w ich partii, otrzymują perspektywę udziału rządu. I z pewnością obietnica wyskoczy na aluminiowe puszki. A kiedy nic się nie stanie z redukcją tlenku azotu i drobnego pyłu w miastach wewnętrznych, nadal można wskazać palcem na technokratów w Brukseli. A jeśli elektrownia węglowa zostanie zamknięta, grupa będzie za miliardami.

Gatunki lobbystów, które istniały w Republice Bonn, nie są już potrzebne i prawdopodobnie wyginęły w Berlinie. Minister transportu uważa się za najlepszego pracownika firm samochodowych. Jeśli wypełni swoje obowiązki w sposób zadowalający, będzie, podobnie jak jego poprzednicy, otrzymywał wynagrodzenie, które jest wielokrotnie wyższe od jego obecnego. A Ministerstwo Rolnictwa jest w rękach firm rolno-mięsnych, piszą nawet teksty prawne, bez potrzeby lobbystów. Ministerstwo Gospodarki ma bezpośrednie połączenie z przedsiębiorstwami energetycznymi i bankami. Taka była już powszechna praktyka pod kierownictwem Gerharda Schrödera i jego ministrów. Przemysłowcy wciąż są podekscytowani, gdy myślą o początku złotego wieku z niską płacą i pracą tymczasową.

Będzie to trudne tylko wtedy, gdy banki (kapitał finansowy) i przedsiębiorstwa energetyczne (kapitał przemysłowy) będą chciały egzekwować różne interesy.

Minister spraw zagranicznych uważa się za najwyższego przedstawiciela handlowego krajowych konglomeratów przemysłowych. On i Ministerstwo Obrony muszą promować interesy przemysłu obronnego. Scharping nadal otaczał się otwarcie lobbystami i musiał to zrobić.

Całość nazywa się demokracją.