Czy Sahra Wagenknecht powinna nadal przewodzić, czy reprezentować ruch „Wstań” na pierwszym planie?
Wraz z mężem, Oskarem Lafontaine'em, pani Wagenknecht opracowała pomysł ruchu i przeforsowała go przeciwko zaciekłemu oporowi ugruntowanych sił w partiach lewicy. Media głównego nurtu były bardzo ostrożne, a kiedy pociąg ruszył, na scenę wkroczyły niektóre media, które nie są uważane za należące do obozu konserwatywnego. Ale nie czuliby się komfortowo przy ostrym kursie w lewo. Widzicie w ruchu większe poparcie dla socjaldemokratycznego kursu a la Scholz i Nahles: w przeciwnym razie nasz piękny wzrost gospodarczy zostałby zahamowany, gdyby płaca minimalna została gwałtownie podniesiona, i dokąd udalibyśmy się, gdyby osoby otrzymujące świadczenia socjalne nie były już nękane i ujawniane by. Nikt nie powinien siedzieć wygodnie w socjalnym hamaku, jak żądał kard. Lehmann u szczytu neoliberalnej fali. I wtedy nie można już badać migrantów za pomocą prawa imigracyjnego pod kątem ich przydatności na niemieckim rynku pracy, poziom płac zostałby podniesiony na niewyobrażalne wyżyny. Ale niemiecka gospodarka nie może teraz zastosować „podwyżki płac”. Sprowadzaj więc migrantów i włącz ich na niemiecki rynek pracy. Członkowie rodziny niezdolni do pracy powinni oczywiście pozostać w swoich krajach pochodzenia. Uzbrojenie policji i ochrona konstytucji zapewni bezpieczeństwo, za czym opowiadają się Seehofer i Maassen.
A jeśli zwycięży Wagenknecht, pojazdy z silnikami diesla będą musiały zostać przekształcone kosztem korporacji. To znacznie zmniejszyłoby zwrot, niewłaściwe zadanie. Firmy energetyczne musiałyby zakończyć wydobycie węgla brunatnego w lesie Hambach. I prawdopodobnie nawet korzystanie z brazylijskiego drewna tropikalnego byłoby utrudnione. I w końcu, nawet nasze siły zbrojne nie powinny już w Mali i bronić Hindukuszu, a nasz granatowy nie powinny ustępować na szlaki morskie i ochrona floty rybackiej Grupy Oetker od zachodniego wybrzeża Afryki. Właściwie niewyobrażalne!
Sahra Wagenknecht stałaby za tym wszystkim. Takie idee są o wiele za daleko i dlatego dzielą. Dlatego ruch powinien być prowadzony przez aktywistę, który jest nieco zielony i ma duże usta.
Trudno będzie Wagenknechtowi kierować ruchem. Czy ona ma format Sandersa, Corbyna? Może, może nie. A co z Lafontaine? Dla niego może odgrywać pewną rolę zdrowotną. Jakie istnieją inne alternatywy? W tej chwili brakuje osobowości w formacie Corbyna.
W jaki sposób ruch chce wpłynąć na wybory? To musi być przekazane, w przeciwnym razie pozostaje z cyfrowym klubem dyskusyjnym.
Dwie skrajności, które reprezentują starą lewicę, są z jednej strony reprezentowane przez duet Scholz i Nahles, którzy niezachwianie kontynuują neoliberalną linię Schröder-Gabriel i tracą ostatnią odrobinę wiarygodności. To nie do uwierzenia, okazało się gorsze niż oczekiwano. Z drugiej strony są zwolennikami „otwartych granic dla wszystkich”. Odrywają się od polityki i wkrótce zażądają „natychmiastowego zakończenia kapitalizmu”.
W międzyczasie Nowa Lewica musi znaleźć linię.
Pani Wagenknecht jest bardzo utalentowanym politykiem, a także najbardziej utalentowanym mówcą klasy politycznej. Ponieważ nie możesz dosięgnąć wody. Nie należy jej odmawiać kwalifikacji do nowej pozycji lidera.
Corbyn znajduje się obecnie pod silnym atakiem i jest oznaczany jako antysemita za to, że nie dystansuje się od potępienia izraelskiego terroru przeciwko Palestyńczykom. Ta podstępna metoda podważenia lewicowych pozycji będzie również wystawiona na Wagenknecht. Lafontaine doświadczył dość intrygi i wrogości w swoim życiu politycznym, by wesprzeć Wagenknecht.
Stanowisko Corbyna w sprawie UE i Brexitu jest również niezwykle trudne, ponieważ UE jest nie tylko neoliberalnym kompleksem administracyjnym, ale także ekranem idealnych idei młodego pokolenia, które niweluje wąski światopogląd.
W Sanders po prostu nie wiemy wystarczająco; media informują nas o głowie białego domu. W końcu Sanders inspiruje niektórych nastolatków i wyrwał ich z politycznego letargu.