Rozrywka polityczna zamiast troski o biednych i starych

Teraz Habeck (zielony szef) i Nahles (szef SPD) zauważyli, że ich wyborcy nie chcą żyć kosztem niższej klasy. Nasilenie się antagonizmów klasowych znalazło się w centrum uwagi na prawdopodobnie krótki okres, chociaż klasa polityczna i media nieustannie próbują przedstawiać migrację jako źródło wszelkiego zła. Nie tylko Seehofer był w tym szczególnie gorliwy („migracja jest matką wszystkich problemów”), ale także druga prawica i socjaldemokraci desperacko próbowali wysunąć kwestię migracji na pierwszy plan. Ten antagonizm klasowy, który był wcześniej bagatelizowany, jest tym bardziej wyraźny. Aby uspokoić klientów, Habeck i Nahles snują się wokół podstawowego dochodu i pozostają niejasni. Kto opłaca składki na ubezpieczenie zdrowotne i kto w ogóle powinien opłacać podstawowe ubezpieczenie. nie są przekazywane. Wspomina się o miliardach, pomieszaniu terminów, już wiadomo, że wszystkie wkłady tych polityków nie mają na poważnie, są zwykłymi plotkami politycznymi, które zastąpi potępienie ataku terrorystycznego lub skargi na zmiany klimatyczne.

Gdyby propozycje były poważnie traktowane, miliardy wypływów do rajów podatkowych zostałyby zatrzymane w pierwszej kolejności. A protagoniści wyraźnie dystansowaliby się od praw Schrödera-Fischera. Ale oni tego nie chcą. Chcą założyć ładniejszy płaszcz na neoliberalną politykę; W żadnym przypadku nie należy naruszać prawa makroekonomicznego, aby podaż pracy zawsze była wyższa niż popyt, tak aby nie płacić żadnych wynagrodzeń poza poziomem minimum egzystencji. Przymus i przemoc powinny być nadal zastrzeżone dla podklasy. A bezrobotny inżynier powinien wiedzieć, że oczekuje się, że w razie bezrobocia będzie piec w piekarni chleb w nocy. Podrobiło to nawet pod Kohlem.

Ta presja znacznie pogorszyła środowisko pracy. Habeck i Nahles nie chcą tego zmienić, ale robią gromkie słowa i mylą pojęcia, które mogą wywoływać zawroty głowy. I każdy wie, że ma więcej pracy do wykonania, a nawet 67 niż mniej.